λαοτόρος

λαοτόρος, -ον (Μ)

λαξευτής λίθων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < λᾶας «λίθος», γεν. λᾶος + -τόρος (< τόρος «τρυπάνι» < τορεῖν απρμφ. αορ. τού ρ. τείρω «τρυπώ»), πρβλ. oξv-τόρος, ρινο-τόρος].